Ik schrijf het van me af...

Al jaren schrijf ik, eerst dagboeken en later hele verhalen. Meeste echt gebeurd met een kleine twist eraan. Zo leek het alsof ik schreef over een ander, of tekende. Naast dat ik tekende ben ik ook getekend.

In 2019 ben ik in zo'n trauma shock ervaring terecht gekomen. Die kon niet enkel en alleen van de mannen op mijn platdak komen en de dreiging op de parkeerplaats enkele dagen later. Maar ik moest door, ik stond er alleen voor en zoals bij iedereen vaste lasten moeten betaald worden. Geen ruimte voor een uitkering want dan kon ik mijn woning niet meer betalen.

70% van mijn salaris zou betekenen dat ik niet meer kon blijven wonen. Laat staan eten. Ik moest door en heb alles op alles gezet om mijn angst te onderdrukken zoals ik dat vroeger ook kon. Met je ogen blijven knipperen, ademen en lachen zonder te trillen. Alleen bekenden wisten dat die lach niet echt was. De rest van de wereld niet.

Ik hield staande maar jaren later kreeg ik met zulke erge hoofdpijnen en rugpijn te kampen die maar een aanleiding hadden. Opgehoopte stress en angst. De pijnen waren zo erg. En hoe meer ik erover probeerde te praten hoe meer mensen geen tijd of zin meer hadden om het aan te horen. Want ja wie heeft er nu tijd voor een vrijgezelle vrouw die al jaren kampt met angsten en nergens heen durft plus dat ze een brok emotie bij zich draagt aan liefdesverdriet wat toen beetje met beetje de ruimte kreeg om los te komen.

De pijn, het verdriet, het niet optimaal kunnen werken zoals anders begon me op te breken. Ik wilde wel, maar ik had zoveel pijn dat ik naar hulp ging zoeken. Niet alleen naar hulp maar ook pallatieve zorg. Iets wat ik zelf zorgwekkend vond op mijn leeftijd, maar de pijnen waren echt onbeschrijfelijk.

Mijn redding is een foto geweest van een klein manneke wat ergens aan me voorbij kwam. Dat is me altijd bij gebleven en heeft ervoor gezorgd dat ik mijn levensdoel weer voor mij kon zien. Kinderen. Oja.. ik was al die tijd zo bezig geweest met mezelf wapenen dat ik vergeten was dat ik ook nog mama wilde worden. Zoals ik vroeger aan iedereen vertelde als ze me vroegen wat ik wilde worden: gewoon Mama.

In 2022 begon ik keuzes te maken voor mezelf in de dingen die ik vroeger tussen vier muren in mijn slaapkamer deed om ze meer naar buiten te dragen. Wat had ik immers te verliezen als ik toch iedere dag in doodsangsten leefde. Ik vond apparatuur om muziek mee te maken. Noten lezen ging me niet gemakkelijk af maar met dit apparaat kon ik eindelijk maken wat ik graag wilde. En dat is Rnb en Hiphop muziek.

Op mijn verjaardag gaf ik mezelf een energetische massage behandeling kado, een behandeling die ik kosten wat kost om de twee weken bleef herhalen. Mijn lijf was stram van het thuis zitten na mijn werk en in het weekend. Thuis komen, eten, deur dicht, ketting om de klink, knuppel in mijn bed. Belletjes en geluidjes aan iedere deur zodat ik het zou horen als ze nog eens probeerde binnen te komen.

Het ging langzaam aan beter. Om de zoveel weken heftige griep aanvallen, met koorts aanvallen en overgeven tot de gal naar boven kwam. Ik was echt getraumatiseerd. In die periode zag ik bijna niemand meer behalve collega's. Met mijn ouders heb ik een hele tijd geen contact gehad. Vanaf begin 2023.

Het enige wat mij bezig hield was mijn leven inrichten zoals ik dat wilde. En dat was binnen nu en het liefst enkele jaren moeder worden van, als ik zelf mag kiezen vier of vijf kinderen. Maar dat was in die periode voor enkele mensen te heftig en de reacties alles behalve positief. Ik zat in een prijzige woning en wilde daar graag weg maar ik moest blij zijn met een dak boven mijn hoofd. En ja ik was blij met een dak boven mijn hoofd maar ik had jaren uitgesteld waar ik in 2019 mee wilde gaan starten. Gewoon mama worden.

Naast de koortsaanvallen, gierde de hormonen door mijn keel. Het moest via het ziekenhuis, dat wist ik al daarom frustreerde dat alleen maar des te meer. Wie weet hoelang nog voor het raak is toch?

Toen ik in 2024 bij een werkgever aan het werk was en een glimp opving van iemand terwijl ik in het ziekenhuis bezig was met controles. Schoot ik in de paniek. En dit kwam uit een ver verleden. Die kon ik er niet bij gebruiken... Ik stond meteen weer op scherp om de boel in de gaten te houden omdat ik werd teruggefloten naar 2003 in de Morgenzon. Halfvasten, ik was 14 jaar en minderjarig. Lichamelijk mijn tijd al een beetje vooruit. En ik stond tussen een groep oudere jongens, welke flink bier dronken en uiteindelijk vervelend werden. Er werd aan mijn kleding getrokken, en er werd in glazen bier geplast door hen die vervolgens in mijn mond naar binnen gegoten werden. Om het nog aan te dikken werden er sigaretten in uit getikt en sigarettenpeuken ingegooid die zij hadden opgerookt. Ik verstijfde op dat moment compleet, en aanschouwde het hele gebeuren wat men met mij deed. Het was alsof ik niet meer de eigenaar was van mijn eigen lijf. Ik was compleet in shock en kon totaal niet reageren. Het enige wat ik nog probeerde was mezelf niet te laten kennen door niet in janken uit de barsten. Want janken dat is voor mietjes, dat gunde ik ze niet. Het gebeurde en er stond twintig man omheen te kijken.. twintig man.. kijken. Niemand deed iets, ze vonden het allemaal normaal blijkbaar. Een paar uur later, stond ik in een gangetje mezelf te verstoppen en kwam er iemand naar me toe. "Het dringt nu door he wat ze gedaan hebben." zei die. Ik snapte niet wat hij bedoelde maar schijnbaar drong het door dat zij inderdaad niks gedaan hadden toen.

Jaren heb ik daar met moeite over kunnen praten, en ook omdat als zoiets eenmaal gebeurd je vaak vaker in situaties terecht komt waarin je diezelfde ijzige coating om je voelt en hetgeen wat er gebeurd "zijn dansje" laat doen. Zo noem ik het maar eventjes.

Tijdens het traject naar mijn kinderwens heb ik me ook vaak afgevraagd wat ik zou doen als dit mijn kinderen zou gebeuren.. wat doe ik als dit mijn kinderen gebeurd? Ik besloot de scenario's op een rijtje te zetten. Het van meerdere invalshoeken te bekijken. Wat moeten die jongens meegemaakt hebben dat ze dit bij een vrouw doen? Zouden ze thuis ook niet alleen ranja gekregen hebben? En zijn ze dan nooit bang dat hun kinderen zulke dingen overkomen die ze zelf iemand hebben aangedaan?

In mijn verwerking, het schrijven van mijn boeken. Ging ik woorden aan het vertalen.. en werd pies, peace... peas. Ik was bezig om moeder te worden maar had de grootste angst om de controle te verliezen van wie ik een kind zou krijgen. Want je zou er nog zo'n trauma bij krijgen. Heb je er eentje besproken met pikzwart haart en donkere ogen. Als er een blonde met blauwe ogen uit komt dan kunnen ze me wel oprapen van ellende. De angst ging echt letterlijk verkleven in mijn onderbuik. Zo'n schrik heb ik er opnieuw van gekregen, dat ik dit ook allemaal in een nieuwe aangifte naar de politie gestuurd heb. Evenals dat het me destijds afgeraden is om er iets mee te doen omdat er connecties waren met de politie.

En ik mezelf altijd maar voor houden dat er ergere dingen waren, dat er kindjes dood gingen van de honger. Er een hoop ellende meer in de wereld was, dat ik blij mocht zijn dat ik het er goed vanaf gebracht had. Jaren later mis ik de bloei van mijn leven en de grootste kansen om zelf een gezin te krijgen. EINDELIJK, maar wat ik wel jaren uit heb moeten stellen omdat ik een hoop shit kon ruimen. Alleen.

Maar... IK ben IK en ik mag er ZIJN! Want zonder mijn boek zou het zomaar kunnen dat er meer meisjes of jonge vrouwen in zulke vervelende situatie belanden. En daar jaren lang plezier van ondervinden. Die moeten proberen hun pijn te overwinnen op wat voor manier dan ook...

Ik hoop dat het wat betekend voor de mensen die er wat aan hebben, voor de jonge zieltjes die het goed kunnen gebruiken. En daar later enorm dankbaar voor zullen zijn.

Liefs xxx van mijn ego en alles wat daar nog van over is.